Zuid-Portugal, klein strandje tussen de rotsen, aan tafel met een Sangria Branco, gegrilde sardines als snack, het weer is heerlijk, tijd om de tijd te vergeten. Dit is vakantie.
’s Avonds lopen we naar een leuk restaurantje. Zo te zien ruimschoots plek. Helaas… ‘Reservado’… Huh? Blijkbaar hebben andere vakantiegangers hun plekjes vooraf geagendeerd. Enig aandringen helpt niet, dan maar verder. Maar overal ‘Reservado’; en ook overal plek zat. Het lijkt op een foute planning in een bedrijf waarbij flexibiliteit en creativiteit zorgvuldig onderdrukt worden door de zekerheid van bezettingscijfers.
We meten bijna alles, en toch varen we regelmatig de verkeerde koers. Denk eens aan de bankensector en politiek. De hoeveelheid dubieuze leningen groeit weer. Wat heeft de financiële wereld geleerd sinds de crisis? En geldt niet overal dat we graag vasthouden aan onze oude werkwijzen, ook in de maakindustrie en misschien wel in onze eigen bedrijven?
Eindelijk een tafeltje, gelukkig. Het ziet er wel wat chaotisch uit, maar goed, daar loopt een ober. Een welgemikte wenk trekt zijn aandacht, echter hij blijkt alleen drankjes te mogen uitserveren, ‘Manager has new rules’, zucht hij. Een tweede ober komt drankjes opnemen, maar mag geen andere bestellingen opnemen. Dat moet een derde doen.
Een tekst van rapper Yes-R schiet door mijn hoofd: ‘Spiegel, spiegel aan de wand, waar de fok ben ik beland…, je laat me varen op een schip waarvan ik niet weet waar dat die strandt…’ Ik word ongeduldig. Tijd om tijdig weg te gaan.
Een aantal jaren geleden vertelde Erik over zijn werk. Onze zonen waren vriendjes en hij rechercheur. Voor mij was hij een moderne inspecteur Columbo. Indrukwekkend werk, op zoek naar onmogelijke antwoorden in moeilijke kwesties: verzamelen van bewijs en motief met tijd als tegenstander. Wat het meeste bijbleef was zijn opmerking: ‘Hard bewijs is echt moeilijk. Het verhaal erachter maakt het overtuigend, en dat vereist de meeste aandacht.’
Nu pas dringt het belang van Eriks opmerking tot me door. Besteden we wel voldoende tijd aan het verhaal achter wat we werkelijk geloven? Verstrekken we onze mensen alleen kille cijfers en staatjes of ook het verhaal dat de problematiek werkelijk inzichtelijk maakt en een gezamenlijke kijk geeft? Waarin we geloven en dat verbindt? Zitten onze eigen mensen wel op een schip waarvan ze weten waar dat strandt? Is ons verhaal wel zoveel beter dan dat van die restaurantmanager?
We hebben te maken met groeiende onzekerheden. Laten we het tot onze hoofdtaak maken om onze gedachten te vertellen in een pakkend, boeiend verhaal. Zoals echte ondernemers, echte rechercheurs en echte schippers dat doen.
Lieve Erik, jouw schip is deze week echter wel gestrand, vaarwel.
Thomas Luiten, directeur QRM Management Center, publiceert in Link Magazine of op de website een serie columns over de kloof die er in veel bedrijven gaapt tussen de business (kantoor) en de werkvloer, en de gevolgen die dat heeft voor doorlooptijd en flexibiliteit. Hij doet dat steeds vanuit een andere invalshoek.
