In eerdere edities van het StaalJournaal informeerden we onze lezers al over de stagnerende automobielproductie binnen Europa. De verkopen in diverse landen buiten de EU lopen inmiddels eveneens terug. In China is dat het geval, maar desondanks werd er in de eerste 8 maanden van 2019 toch weer 9,1% meer staal geproduceerd. In India zijn in de afgelopen 12 maanden de autoverkopen maar liefst met 22,4% gedaald in vergelijking met de 12 voorafgaande maanden. Tekenen van herstel worden helaas ook niet gemeld. Ook in de VS melden staalmakers ondanks scherpe importbeperkingen teruglopende omzetten en financiële resultaten. Wereldwijd is daarmee de staalindustrie in zwaar weer gekomen en zijn staalproducenten op zoek gegaan naar andere afzetmarkten. Gevolg is dat bijvoorbeeld Europa plotseling hoeveelheden staal de EU-havens ziet binnen varen afkomstig uit landen, die voorheen nauwelijks of helemaal niet als exporteur naar de EU actief waren. Egypte bijvoorbeeld is begonnen met het verkopen in respectievelijk het uitvoeren van coils naar Spanje en Italië. Japan is meer actief geworden in de EU en zelfs is er een hoeveelheid van 50.000 ton warmgewalste rollen onderweg vanuit Australië. De Europese staalmakers hebben dus nu te maken met concurrentie uit landen waar men voorheen geen last van had. De Europese staalindustrie verkeerde zelf al in de problemen wegens de afzwakkende groei van de economie in het algemeen en de (mogelijke) recessie in sommige EU-landen. De Amerikaanse belemmerende handelsmaatregelen, de politieke onrust in het Midden-Oosten, de handelsoorlog China-VS en de onduidelijke ontwikkeling van de Brexit zijn hiervan als belangrijke veroorzakers aan te wijzen. De verhouding tussen vraag en aanbod van de staalproductie in de EU is nog verder uit balans gegaan door de ingezakte behoefte aan staal. Gaat er op dat terrein dan wat gebeuren? Wellicht voelen de fabrieken zich gegeven de huidige economische ontwikkelingen en de teleurstellende financiële resultaten gedwongen te gaan saneren. Diverse fabrieken hebben al werktijdverkortingen ingevoerd middels tijdelijke stillegging van productielijnen. Dat zullen echter maatregelen van tijdelijke aard zijn. Dus zal onzes inziens op dit moment menige fabriek ook haar gedachten laten gaan over definitieve sluiting van onrendabele productie-eenheden of bedrijfsonderdelen. Bijvoorbeeld is de vraag wat het Tata-concern gaat doen met haar verliesgevende vestigingen in het Verenigd Koninkrijk?
Tata had al eerder aangekondigd haar activiteiten in het thuisland India te willen concentreren en zij kan natuurlijk proberen haar Europese vestigingen te verkopen, maar welke concurrent heeft daar interesse in laat staan heeft daar de financiële middelen voor? ThyssenKrupp heeft haar beleid sinds het niet doorgaan van de samensmelting met de Europese fabrieken van het Tata-concern drastisch gewijzigd. Deze onderneming concentreert zich nu op staal en zal andere branches binnen het bedrijf gaan saneren en/of afstoten. NLMK heeft daarentegen voorgenomen enkele Europese vestigingen te gaan moderniseren, waarmee op termijn het aanbod van staal binnen de EU juist weer zal gaan toenemen. Wij hebben nog geen berichten over definitieve sluiting van productielijnen of hele vestigingen ontvangen, maar verwachten die in het komend jaar wel. Net zoals het overigens niet onlogisch zou zijn dat er meer concentratie van fabrieken zou kunnen komen. Hierbij gaan we uit van een ongewijzigde economische ontwikkeling en dus een blijvend gematigde vraag naar staal. De Europese importheffingen (Safeguards) krijgen van diverse zijden meer kritiek wegens onduidelijkheden over de classificering van de materiaalsoorten en -zoals de staalfabrieken menen- onjuiste referentiekaders, waardoor ze hun doel voorbij zouden schieten. Anders gezegd: de fabrieken zouden juist nog stringentere maatregelen ingevoerd willen zien om de importhoeveelheden verder terug te dringen. Het blijft af te wachten of de Europese Commissie hierin mee zal willen gaan. De druk van de vele staalimporten en de daarbij aangeboden prijzen, alsmede de afgenomen behoefte aan staal binnen de EU heeft bij staal in handelskwaliteiten geleid tot wederom lagere prijzen. Daardoor zijn ook de orderportefeuilles bij de Europese fabrieken behoorlijk dunner geworden en zijn zij dus op zoek naar opdrachten. Met name de grotere producenten waren voorheen wat terughoudend bij het afgeven van lagere condities, maar omdat de lijnen moeten blijven draaien zijn ze nu duidelijk actiever en agressiever geworden bij het binnenhalen van orders. In de huidige marktsituatie is dat zeker een lastige opgave. Veel verbruikers, handelaren en servicecenters hebben nog steeds -sommige veel- te hoge voorraden en met het einde van het boekjaar in zicht probeert men juist voorraden zo laag mogelijk te houden, dus bestaat er weinig kooplust bij de afnemers. Op grond hiervan blijft de markt instabiel en verwachten wij op korte termijn geen prijsherstel.
Bron: Staaljournaal
|
