De hexapod, 60 ton zwaar en 6x5x3 meter groot, is de nieuwste aanwinst van de TU Delft: een testfaciliteit die krachten van 100 ton in alle zes richtingen kan aanbrengen. Het apparaat kan onder meer in 4 weken de vermoeiing in gelaste scheepsstukken nabootsen van 20 jaar varen op zee, maar is ook breder inzetbaar om constructies beter te kunnen ontwerpen.
Nachtmerrie
Onderhoudskosten zijn een nachtmerrie voor elke scheepseigenaar, zegt Mirek Kaminski, hoogleraar scheeps- en offshore constructies aan de TU Delft. Schepen zouden daarom duurzamer, effectiever en goedkoper moeten worden.
Kaminski wil de ontwerpmethode van schepen verbeteren. En daar moet een unieke testfaciliteit op de TU Delft bij gaan helpen voor: de hexapod, door Mirek zelf uitgedacht. Met een gewicht van 60 ton en afmetingen van 6 bij 5 bij 3 meter is de hexapod ook wel bekend als ‘het beest van TU Delft’. Kaminski gaat er stukken van schepen tussen leggen van maximaal 1 m3 waar lassen in zitten. “Bij vermoeiing van schepen gaat het altijd over gelast materiaal, want lassen zorgt voor microscheurtjes waardoor de verbinding tussen twee gelaste constructie-elementen minder sterk wordt”, zegt hij.
Mirek Kaminski, hoogleraar scheeps- en offshore constructies aan de TU Delft
Werkelijke krachten
Op zo’n proefstuk brengt Kaminski vervolgens de werkelijke krachten aan waarmee een schip te maken krijgt. Hij wil uiteindelijk alle karakteristieke gelaste verbindingen in een schip een maand lang testen, waarmee hij een levensduur van twintig jaar kan simuleren. Dat komt doordat hij de krachten met een hogere frequentie kan aanbrengen dan in werkelijkheid (30 Hz).
De hexapod kan dus in vier weken inzicht geven in de vermoeiing die normaal na 20 jaar varen op zee optreedt. Het apparaat kan krachten van 100 ton in alle zes richtingen aanbrengen: omhoog en omlaag, links en rechts, voor en achter. Volgens Kaminski is de hexapod het eerste apparaat ter wereld dat een constructie met zes krachten tegelijkertijd kan belasten.
Breder onderzoek
De hexapod is een universeel apparaat waarmee ook andere faculteiten van de TU Delft uit de voeten kunnen. In principe zijn hiermee alle belaste constructies te testen en uiteindelijk effectiever te ontwerpen: bijvoorbeeld auto’s die op een weg rijden, vliegtuigen in turbulentie, bruggen waar vrachtwagens overheen rijden, gebouwen tijdens aardbevingen en windmolens in de wind.
De universiteit investeerde zelf de helft van het geld in het innovatieve apparaat, een kwart kwam van de overheid en het andere kwart kwam van 23 bedrijven; vrijwel de gehele offshore industrie deed mee.
