Ruim 23 jaar heb ik me als hoofdredacteur tot jou gericht. In het begin was jij vaak ouder dan ik, nu ben je vooral jonger. Je droeg begin deze eeuw nog een stropdas en ik twijfelde of ik je met ‘u’ of ‘je’ moest aanspreken, nu tutoyeer ik je zonder aarzelen en bemerk ik die twijfel soms juist bij jou.
Ik denk dat we elkaar de afgelopen meer dan twee decennia goed hebben leren kennen en begrijpen. Dat kan eigenlijk ook niet anders als je zolang zo intensief met elkaar omgaat. Want je was niet alleen mijn lezer, je was ook mijn verteller. In 1999 moest ik je altijd eerst doel en aanpak van Link Magazine uit de doeken doen, tegenwoordig kan ik dat overslaan. Hoeveel uur hebben we wel niet samen gezeten? Ik met blocnote en pen, jij tegenover me, alleen of met twee of meer. Maar we kwamen elkaar ook tegen bij conferenties. Soms stond je dan op het podium, vaker trof ik je bij de borrel.
Altijd was ik op zoek naar antwoorden en jij op zoek naar de balans tussen welke je kon geven en welke niet. De ene keer moest ik echt trekken aan de antwoorden, de andere keer kwamen die als een vloedgolf over mij heen. Interessant waren ze eigenlijk altijd. In het begin vertelde je dat je je toeleverketens ging verleggen naar het oosten, inmiddels leg je ze weer terug. Toen besteedde je steeds meer uit, later haalde je ook weer werk naar binnen. Produceren was voor jou de enig denkbare basis van een verdienmodel, nu is dat ook service. Software was voor jou volgend, maar nu zet je het in de lead. Philips vond je toen groot en ASML klein, nu is het andersom. Het verhaal over je cashflowproblemen dat je me nu vertelt (zie het themadeel van de februari-uitgave) heb ik al vaker van je gehoord, zij het in een andere context.
En in den beginne klaagde je over een gebrek aan ketentransparantie. Maar het e-mailen was nauwelijks ingedaald, veel ging per fax en telefoon, en soms nog zelfs per geposte brief. Dus had je in die analoge wereld geldige redenen waarom niet altijd alles bij iedereen bekend was. Je compenseerde dat met een bepaalde onbevangenheid en openheid en je vermogen fouten te accepteren. Tegenwoordig app en post je en heb je alle mogelijkheden om ERP-systemen te koppelen aan die van partners, kun je alle product- en productie-informatie in digital twins kwijt en zijn er slimme algoritmes en AI-systemen die vraag en aanbod met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kunnen voorspellen. Maar nog steeds klaag je over het gebrek aan inzicht in de keten. Ontijdig en onvolledig informeren kun je echter niet meer compenseren, want die onbevangenheid en openheid en dat acceptatievermogen van toen zie je nu zelf ook als een gebrek aan professionaliteit.
Nu kennen we elkaar, dus je weet dat ik hier niet ga schrijven dat vroeger alles beter was. Nee, de uitdagingen zijn nu complexer, maar in al die jaren hebben we veel geleerd, dus per saldo zijn ze nog even groot. En dat is fijn, want wat zouden we – jij en ik – zonder moeten.
Ik dank jou, lezer en verteller, voor je gezelschap, aandacht en verhalen al die jaren. Een afscheid is dit niet (ik blijf met je praten en voor en over je schrijven), maar vandaag komt het laatste nummer uit waarvoor ik leiding heb gegeven aan de redactie en draag ik wel mijn rol als hoofdredacteur van Link Magazine over aan Alexander. Het was mij een eer en oprecht genoegen. Rest mij hem alle succes te wensen en mijn collega’s – John, Mireille, Lucy, Aad, Hans, Jan, Wilma en nog tal van anderen – te danken voor die vele jaren van fijne samenwerking.
Martin van Zaalen
Hoofdredacteur Link Magazine
@MartinvanZaalen
#linkmagazine
