Voor de november-uitgave, met als thema ‘Duurzaam én winstgevend?’ heb ik mij maar eens wat meer verdiept in de klimaatverandering. Niet dat ik daar voor het eerst mee bezig ben. Ruim dertig jaar geleden al voerde ik als student actie onder het motto ‘Amersfoort aan zee’. Maar ik werd van alle informatie die ik toen tot mij nam behoorlijk somber. Dus schoof ik het maar terzijde en kon ik zonder al te veel schuldgevoel in de jaren erna drie kinderen op de wereld zetten en twee auto’s naast elkaar rijden.
Tegelijk is het niet uit mijn systeem verdwenen. De artikelen en documentaires erover blijken lastig te vermijden. Dus is het onontkoombaar om er in Link eens serieus aandacht aan te besteden, aan iets wat Al Gore reeds in 2007 duidde als ‘An Inconvenient Truth’. Een waarheid die sindsdien alleen maar onweerlegbaarder is geworden. Door wetenschappelijk onderzoek, maar ook door ‘directe bewijzen’. Dit najaar waren er op een gegeven moment vijf(!) hurricanes tegelijkertijd onderweg over de Atlantische Oceaan, op alle contineten waren overstromingen en Siberië en Californië hadden nauwelijks te doven bosbranden. En het is ook een waarheid die nog veel ongemakkelijker is geworden doordat de economische motor sinds 2007 alleen maar steeds harder ging draaien.
Het is onontkoombaar dat we die waarheid nu eindelijk eens recht in de ogen aankijken. En dan onderkennen dat we door een enorme en zelfversterkende uitstoot van broeikasgassen op een toekomst afstevenen met stijgende zeespiegels, hete en gortdroge regio’s en een sterke afname van de biodiversiteit. Wetenschappers voorzien dat grote, nu dichtbevolkte gebieden onbewoonbaar worden door een overvloed of juist een gebrek aan water en dat op de resterende grond nog maar moeilijk iets wil groeien. In welke mate dat zich zal voordoen en wanneer, bij welk klimaatbeleid, dat is onzeker. Maar als je op een dichte mistbank afrijdt, druk je toch ook het gaspedaal niet verder in? Dan zal je – intuïtief – toch juist op de rem gaan staan?
Die intuïtieve reactie valt bij het aanschouwen van de klimaatcrisis moeilijk op te roepen. Zo zit onze hormoonhuishouding nu eenmaal niet in elkaar. Je kunt je er oprecht zorgen over maken, maar dan? Afval scheiden doen we al. Als je nu nog niet elektrisch rijdt, dan wordt de volgende leasebak er wel eentje met een stekker. En in onze bedrijven letten we al op het energieverbruik en proberen zo min mogelijk afval te produceren. Maar verder… ‘De klant moet er wel om vragen!’
Veel ondernemers nemen een afwachtende houding aan. De toeleverancier wacht af tot de oem’er aangeeft duurzamer te willen, en de oem’er wacht af tot de consument zijn koopgedrag verandert. Kan het wat proactiever? Proactiviteit is een grote waarde in het samenwerken tussen ketenpartijen, waarom dan ook niet op het punt van duurzaamheid?
En zouden we dan op de goede weg zijn? Kunnen we ons van die klimaatcrisis weg-innoveren? In de november-uitgave bepleit Kees Klomp een bbp-krimp van 25 procent. Hij zou zomaar eens gelijk kunnen hebben, maar ik vind niet dat ik u hier kan voorhouden welke stap u als industriële ondernemer daartoe zou moeten zetten. Dan zal ik die stap toch eerst zélf moeten zetten.
Martin van Zaalen
Hoofdredacteur Link Magazine
@MartinvanZaalen
#linkmagazine
