Eind maart had ik de eer de Executive Round Table Industry te modereren. Daarvoor hadden Link Magazine en ING oem’ers en key suppliers aan één tafel gebracht om te discussiëren over hoe de ketensamenwerking verder geoptimaliseerd kan worden. Vooraf hadden we, gevoed door wat je zoal off the record in de wandelgangen hoort, een paar stevige stellingen bedacht. Zoals: ‘Bedrijven in het Eindhovense ecosysteem nemen – onder druk van de (arbeids)markt – te veel risico’s: ze investeren te veel in kapitaalgoederen en bouwen een te duur salarisgebouw op.’
Ik geef het eerlijk toe, stiekem hoop ik dan op een ware clash tussen de twee hoogste schakels in het Eindhovense hightech ecosysteem. Dat Edward Voncken van KMWE (bijna twee meter lang) Frits van Hout van ASML aan de stropdas over de tafel trekt en toesnauwt: ‘Jullie betalen veel en veel te weinig!!’ Of dat John van Soerland van Philips (ook niet de kleinste) met enig dedain Fokko Leutscher van Frencken toevoegt: ‘Wij doen iets heel, heel moeilijks. Daarin meegaan? Dat kunnen jullie helemaal niet financieren.’ Of dat ING-man en risk manager Frank Jongeneel opstaat en – met wanhoop in de stem – uitroept: ‘Heren, heren! Stop met opbieden tegen elkaar. Jullie salarisgebouwen worden zo veels te hoog! Bij de eerste de beste dip stort de hele boel in elkaar!’ Ik zag de koppen boven het discussieverslag al voor me…
Ik heb tijdens het modereren mijn best gedaan hier en daar wat wiggen te drijven. Maar tot agressie, dedain en wanhoop kwam het niet. En gelukkig maar. Zoals het in de grote-mensen-wereld van de hightech industrie gaat – hoe ‘direct’ wij Nederlanders ons in internationaal perspectief ook achten – de ware vervelende boodschap hoort tússen de regels te staan. Voor managers in het Eindhovense ecosysteem is cruciaal dat ze ook verstaan wat niet letterlijk gezegd wordt. Dat ze over ‘empathische vermogens’ beschikken. En dat ze, als ze zelf aan het woord zijn, de verbale kwaliteit hebben hun boodschap adequaat te verpakken. Opdat ze altijd kunnen zeggen dat ze het zo niet bedoeld hebben, met als bewijsvoering de daadwerkelijk uitgesproken abstracties. Zo doe je nu eenmaal zaken. Zo kom je tot samenwerking en onderhoud je die. Op de kwaliteit van ‘de goede verstaander’ is het succes van het Eindhovense ecosysteem – zie het themadeel van de bijgevoegde Zuid-Nederlandspecial, inclusief het round table-verslag – mede gebaseerd. Ik hoop dan wel eens stiekem op ongezouten waarheden, maar ik weet dat je er geen common future mee kunt opbouwen. Wat dat betreft is het jammer dat het Witte Huis tegenwoordig bevolkt wordt door iemand die dat besef ontbeert.
Maar, dit alles geldt de zakelijke wereld. In de privésfeer kun je gewoon zeggen waar het op staat. Nu hebben we bij de start van de lente de ‘Link Magazine Fiets Clinic’ gehouden. In een voetbalkantine in Wijchen verzamelden zich zo’n tien relaties uit diezelfde hightech wereld, om eens lekker, in een ontspannen, gemoedelijke sfeer een rondje door het Brabantse land te trappen. Ook Ron Willems van Sioux schoof aan. En die bleek het toch niet helemaal te hebben begrepen. Hij kwam als laatste binnen, slofte naar zijn stoel, keek zo vermoeid mogelijk de groep rond en begon subiet op matte toon te klagen dat hij totaal, maar dan ook totaal niet had kunnen trainen. Nog geen méter had hij gereden. Om niet veel later het tijdritje glansrijk op zijn naam te schrijven.
Ik daarentegen, heb eerlijk toegegeven ter voorbereiding zelfs meerdere meters te hebben gefietst. Om slechts zevende te worden.
Martin van Zaalen
Hoofdredacteur Link magazine
