Als ik het allemaal eens goed op me laat inwerken, kan ik niet anders dan concluderen dat het heel bijzonder is dat de overgrote meerderheid van de industriële managers nog gewoon aan het werk is. Dat ze niet massaal thuis zitten, achter dichtgetrokken gordijnen, met een burn-out. Want wat is het geval. Producten worden steeds complexer. In sommige zitten nu tien keer meer onderdelen dan twintig jaar terug. En dan hebben we het alleen over de hardware. Nog erger is het gesteld met de software: waar een auto ‘vroeger’ z’n motor managede met 5.000 regels code heeft een beetje moderne Skoda er nu 100 miljoen nodig. Echter, hoe ingewikkeld het onder de motorkap ook is, de klant mag slechts extra gemak ervaren bij het bedienen van al maar meer relevante functiemogelijkheden.
De processen om zulke – steeds meer klantspecifieke – apparaten en machines te ontwikkelen en te bouwen, worden natuurlijk navenant complexer. Niet alleen omdat je meer onderdeeltjes moet ontwerpen, maken, sourcen en assembleren en veel meer code moet inkloppen. Ook omdat dat sneller moet. Het product moet al zo’n beetje klaar zijn op het moment dat de klant nog vol twijfel zit of hij het überhaupt wel wil. Daarom moet er, steeds dieper in de keten, fors geïnvesteerd worden voor orders die er nog helemaal niet zijn. Om die tijdspanne tussen het investeren en het afkomen van de order zo kort mogelijk te houden, wordt met het geldschieten zo lang mogelijk gewacht.
Dan nog met een schone lei gaan ontwerpen, dat lukt natuurlijk niet; dus wordt er zoveel mogelijk gebaseerd op wat er al is. Als de evolutie ons als homo sapiens zo weinig tijd had gegund, hadden we nu nog steeds rondgelopen met een staart en onze smartphone moeten bedienen met veel te krachtige vingers aan veel te lange, veel te sterke armen. Maar het effect is wel dat veel producten-5.3 of -6.7.9 vol zitten met inmiddels nutteloze softwareverbindingen, met doodlopende wegen die ooit – in het 1.0-tijdperk – cruciale hoofdaders waren, maar nu alleen maar chaos veroorzaken. De software-engineer die nu de motorkap opent, ziet een bord spaghetti.
De spaghetti-metafoor die het thema-artikel in dit nummer hanteert, is eigenlijk nog een te smakelijke voor de realiteit waar de industrieel manager en zijn engineers in verkeren. Reëler is te spreken van een bord vol kronkelende wormen, met de uitdaging die in no time te veranderen in iets dat de klant lekker vindt, waarvoor hij graag de portemonnee trekt. De Nederlandse industriële manager laat zich er niet door afbranden, maar gaat die uitdaging aan.
In deze uitgave ook de uitslag van de eerste ronde van de zestiende editie van de Dutch Industrial Suppliers & Customer Awards (DISCA). Het initiatief daartoe heeft Link Magazine genomen in een tijd dat offshoren naar Verweggistan trending was. De DISCA is er om het zelfbewustzijn binnen en de politieke erkenning van de Nederlandse industrie elk jaar weer een stevige impuls te geven. De awards bieden een podium aan de waardering voor al die industriële managers en hun mensen die in die mondiale ratrace kaarsrecht overeind blijven.
Martin van Zaalen
Hoofdredacteur Link Magazine
martin.vanzaalen@linkmagazine.nl
@martinvanzaalen
#linkmagazine
