Het is een eigenaardigheid van de mens dat die heel graag dingen gelooft, ook al is er geen enkel bewijs voor. Dat stel ik niet omdat ik dat geloof, maar omdat bijvoorbeeld het grote succes van allerhande religies dat aantoont: het wordt tastbaar bewezen door de tienduizenden kerken, moskeeën en boeddhistische tempels overal ter wereld. Mensen hebben het blijkbaar nodig om het leven kleur te geven, met als actuele mythes ‘Stop the steal’ en de ‘Corona is een hoax’. Die laatste vergt dat miljoenen mensen wereldwijd – virologen en politici, artsen en verpleegkundigen maar ook moeizaam ademende patiënten en hun huilende naasten – niet uit hun rol vallen. Hier gaat dan heel veel acteurstalent verloren, zou je zo zeggen. Maar aan die redenatie beginnen de hoax-gelovigen blijkbaar niet. Nee, ze schudden liever meewarig hun hoofd of boos hun vuist, om zoveel naïviteit bij de ongelovigen. En kijken daarna weer gauw op hun schermpje.
Geloof en ongeloof is van alle tijden, maar toen we het nog moesten stellen met de journalistiek van Telegraaf versus Volkskrant liepen de verschillen tussen geloven in de realiteit nooit zover uiteen. Toen waren het journalisten die hun subjectieve interpretatie gaven van gebeurtenissen. Maar dat wel onder hun eigen naam en tegen een salaris waar ze ook hun hypotheek van moesten betalen; en op de voet gevolgd door hun grootste criticasters: hun wantrouwige collega’s van die andere kranten. Dat zette een flinke rem op hun fantasie. Tegenwoordig kost het publiceren van je observaties niets, maar het zou moeten komen met vereisten. Met onder meer een gezonde dosis wantrouwen, gekoppeld aan de sterke aandrang om uit te zoeken of iets klopt.
Nu heb ik voor de februari-uitgave die vandaag is gepubliceerd de cto van Nearfield Instruments geïnterviewd. Toen ik na twee uur de burelen van deze scale-up in Rotterdam verliet, was ik helemaal enthousiast: eindelijk was daar die parel waar het Zuid-Nederlandse semicon-ecoysteem al zo lang smachtend naar uitkijkt, naar meer emplooi voor de superhightech die ze nu (louter) voor ASML paraat hebben. Maar eenmaal aan de slag met het uitwerken van mijn aantekeningen bekropen mij toch twijfels. Het verhaal van Hamed Sadeghian was bevlogen, zelfbewust, vol met (technische) details die je niet zomaar even verzint. Maar was het ook niet een gevalletje ‘Wij van WC-eend zijn heel enthousiast over WC-eend’? Ga ik nu niet een begeesterd verhaal schrijven over een bedrijf waar we over een jaar weinig (goeds) meer van horen?
Of kan het werkelijk zo zijn dat deze man zomaar aan de basis heeft gestaan van een bedrijf dat uitgroeit tot een Nederlandse oem’er van het niveau ASML? Kan dat zo zijn, omdat hij zijn initiële onderzoekswerk binnen TNO heeft gedaan, met ondersteuning van een snel groeiende groep wetenschappelijke collega’s? Kan dat zo zijn, omdat hij bij engineeren van zijn microscoop de support heeft gehad van een flinke groep gerenommeerde systeemleveranciers uit datzelfde semicon-ecosysteem? Kan dat zo zijn, omdat hij, op mijn vraag wanneer hij Nearfield ging verkopen, zijn verontwaardiging níet speelde? Kan dat zo zijn, omdat op die omlijnde lege plek in zijn assemblage-cleanroom daadwerkelijk het metrologie-systeem heeft gestaan dat in december is verscheept naar de klant in Zuid-Korea? En kan zijn onderneming die nieuwe parel zijn, omdat concullega KLA de inzet door Nearfield van een technologie waarin het zelf niet geloofde desgevraagd ‘bemoedigend’ noemt?
Ja, dat kan.
Martin van Zaalen
Hoofdredacteur Link Magazine
martin.vanzaalen@linkmagazine.nl
@MartinvanZaalen
#linkmagazine
