In de hightech industrie betekent Build-to-Print te vaak dat de leverancier technische productdocumentatie (TPD) overhandigd krijgt en een offerte mag maken voor het bouwen van een product. Soms mag hij de TPD van kritische opmerkingen voorzien en worden er afspraken gemaakt over wat daarmee gebeurt: de oem past nog wat aan in de TPD of de opmerkingen komen op een lijst van risico’s terecht, waarbij dan niet altijd duidelijk is van wie die risico’s zijn. Daarnaast is de kans aanzienlijk dat de leverancier in zo’n TPD-review zaken over het hoofd ziet. Dat leidt tot risico’s die pas later naar boven komen.
Als dit Build-to-Print is, zeg ik: Build-to-Print bestaat niet. Of moet ik zeggen: zou niet moeten bestaan? IKEA komt met haar meubelen dicht in de buurt van Build-to-Print, maar zelfs dat bedrijf levert een inbussleutel mee, uit angst anders een telefoontje te krijgen van degene die de kast in elkaar wil zetten.
Het gevolg van dit alles is dat ontwerpfouten (te) laat aan het licht komen en hersteld moeten worden. In praktisch alle gevallen leidt dit tot hogere kosten, druk op de kwaliteit en langere levertijden. Wat betreft die kosten praten we niet over procenten, maar eerder over tientallen of honderden procenten. Uit de literatuur blijkt dat waar het oplossen van een fout in de conceptfase 1 euro kost, dit in de designfase gemiddeld 20 euro, in de testfase 50 euro en in de fase van serieproductie zelfs 150 euro kost. Door op deze wijze samen te werken, wordt het ‘QLTC’-probleem vanaf het allereerste begin ingebakken.
Interessant en tegelijkertijd ontluisterend is dat, als je hier met betrokkenen in zowel oem- als leverancierorganisaties over praat, iedereen het met je eens is. Het probleem ligt dus niet op individueel niveau. Blijkbaar zijn er barrières die het boerenverstand van individuen ervan weerhouden dit soort ketensamenwerking effectief te organiseren. De enige conclusie is: managers moeten hun verantwoordelijkheid nemen door deze barrières te analyseren, er oplossingen voor te zoeken en deze te implementeren!
Er is geen reden waarom je geen afspraken kunt maken met leveranciers voordat er een TPD ligt. Het is prima mogelijk om een leverancier te kiezen voordat je gaat ontwerpen. Laat die leverancier vanaf de eerste conceptontwerpen aansluiten.
En laten we de term Build-to-Print bewaren voor de meubels van IKEA en in de hightech industrie voortaan spreken over Build-to-Design. Op die manier maken we een sprong in QLTC, verlagen we de kosten in ons ecosysteem significant, verminderen we het tekort aan gekwalificeerd personeel en – o ja – maken we het voor mijn kinderen makkelijker om in de regio Eindhoven een huis te vinden.
Wim Steenbergen is consultant hightech industrie en trainer ketensamenwerking. Hij heeft meer dan twintig jaar ervaring in innovatiestrategieën en -implementaties van hightech producten bij oem’ers als AT&T, Philips en Ericsson. Hij had functies op het gebied van onder meer productontwikkeling en marketing. De laatste jaren specialiseerde hij zich in het outsourcen van development & lifecycle management.
