Behalve met Link was ik de afgelopen weken druk met het opzetten van een verplicht-vrijwilligersbeleid bij de voetbalclub van mijn zoon. In de geë-mailde uitnodiging voor een ouder-/ledenavond stond toch duidelijk het verzoek expliciet aan of af te melden, maar nauwelijks reacties. Dus zijn we gaan nabellen met een paar mensen. Waaronder mijn Tom van vijftien, nauwelijks bekend met het fenomeen telefoneren want fervent lid van de app-generatie. Appen doet dit cohort bij voorkeur het klokje rond, maar een nummer intoetsen met het risico dat je iemand live aan de lijn krijgt, daar wagen deze jongeren zich liever niet aan. Zo ook mijn zoon. Hij kwam wat moeilijk op gang, maar na drie belletjes had hij het protocol door. En hij scoorde – net als de andere nabellers – reacties.
De reacties die langs digitale weg waren uitgebleven. In deze uitgave een thema over de stelling dat je de industrie alleen kunt digitaliseren langs analoge weg. Inmiddels is alle technologie voorhanden om elk proces te digitaliseren. Maar die smart industrie 4.0 kan natuurlijk niet uitsluitend digitaal worden gerealiseerd. Daarvoor moeten beslissers overtuigd worden van de noodzaak van een investering en dat kan alleen langs die ouderwetse sociale weg. Social media als LinkedIn en Facebook zijn immers niets meer dan een slimme verpakking om de houdbaarheid van het goede, persoonlijke gesprek te verlengen. Meer niet. Daarom reist een goeroe als Rajan Suri toch iedere keer weer af naar Nederland om zijn QRM persoonlijk uit te leggen. Daarom kun je smart customization niet appen en kun je als ondernemer je bedrijf alleen sociaal innoveren door zelf sociaal te zijn. Dat type van analoge gezondverstandmethodes om processen en producten te flexibiliseren, legt de basis voor die digital twin van de industrie. Lijkt allemaal heel logisch, maar er zijn banken die ooit dachten te kunnen volstaan met direct-bankieren nadat ze zichzelf eerst in een grote computer hadden veranderd.
Twee weken geleden was ons jaarlijkse DISCA-event. Een zaal vol opgetogen mensen, over de humor van Arjan en Maarten tijdens de talkshow, over een pitch of het winnen van een prijs, maar ook omdat het, zoals iemand mij duidde, een ‘feest der herkenning’ was. De ultieme netwerkmeeting. Trots ga ik daar natuurlijk graag in mee. Maar ik zie ook dat we nog wel een stapje kunnen maken. We hadden voor badges gezorgd die vanaf een meter of tien leesbaar hadden moeten zijn, zodat je stiekem en zo vroeg mogelijk, ruim voor de handdruk, kon beginnen met dat herkennen. Maar dat viel mij persoonlijk niet mee. Dan herkende ik het gezicht van een eerdere ontmoeting en bekroop mij het vermoeden dat ik er gisteren nog mee gemaild had, maar slaagde er niet in die te laag hangende badge ongemerkt te ontcijferen. Dan boog ik uiteindelijk maar het hoofd en pakte de badge van de ander z’n buik. Pas dan schoot het onderlinge e-mailverkeer mij te binnen.
Daarom, omwille van die voor onze economie zo noodzakelijke versmarting van de industrie, omwille van die digitalisering, omwille van de persoonlijke herkenning die daarvoor bikkelhard nodig is, stel ik voor de badge vanaf nu als sticker zo dicht mogelijk bij de ogen te plakken. Heel serieus. Net zo serieus als u tegenwoordig genomen wordt ondanks uw losse boord, uw spijkerbroek en uw baard van drie dagen.
Martin van Zaalen
Hoofdredacteur Link Magazine
martin.vanzaalen@linkmagazine.nl
@martinvanzaalen
#linkmagazine
